روانشناسان دو پیش بینی کننده جدید قوی برای خطر خودکشی شناسایی کردند

منبع: دانشگاه هاروارد 30 ژوئیه 2010

خلاصه: دو تست جدید قدرتمند که توسط روانشناسان ساخته شده است، در پیش بینی خطر اقدام به خودکشی در بیماران امیدوار کننده است. این کار ممکن است به پزشکان کمک کند تا بر اتکای خود به گزارش خود افراد در معرض خطر غلبه کنند، اطلاعاتی که اغلب زمانی که بیماران قصد خودکشی دارند، پنهان میکنند.

دو تست جدید قدرتمند که توسط روانشناسان دانشگاه هاروارد ساخته شده است، در پیش بینی خطر اقدام به خودکشی در بیماران امیدوار کننده است.این کار ممکن است به پزشکان کمک کند تا بر اتکای خود به گزارش خود توسط افراد در معرض خطر غلبه کنند، اطلاعاتی که اغلب زمانی که بیماران خودکشی می خواهند نیت خود را پنهان کنند، گمراه کننده است. هر دو آزمایش جدید به راحتی در عرض چند دقیقه بر روی رایانه انجام می شوند و بینشی سریع از نحوه تفکر بیماران در مورد خودکشی و همچنین تمایل آنها به اقدام به خودکشی در آینده نزدیک ارائه می دهند.

متیو کی. ناک، استاد روانشناسی هاروارد، نویسنده دو مقاله که ارزیابی های جدید رفتار خودکشی را توصیف می کند، می گوید: کارشناسان مدت هاست که به دنبال یک نشانگر رفتاری واضح برای خطر خودکشی بوده اند. رویکرد فعلی، بر اساس خود گزارش دهی، منجر به پیش بینی هایی می شود که به ندرت بهتر از شانس هستند، زیرا بیماران با قصد خودکشی، اغلب انگیزه پنهان کردن یا ارائه نادرست وضعیت روانی خود را دارند. ما به دنبال ایجاد معیارهای پیچیده تر و عینی تر از نحوه تفکر بیماران روانپزشکی بودیم. کار ما دو ابزار جدید مهم را ارائه می دهد که پزشکان می توانند برای تصمیم گیری در مورد نحوه درمان بیماران بالقوه خودکشی استفاده کنند.

ناک و همکارانش تحقیقات خود را در دو مقاله، یکی در مجله روانشناسی غیرطبیعی و دیگری در Psychological Science منتشر کرده اند. بر خلاف بسیاری از تلاش‌های قبلی که بر روی نشانگرهای بیولوژیکی رفتار خودکشی متمرکز شده‌اند، کار آنها دو نشانگر رفتاری را شناسایی می‌کند: توجه آزمودنی‌ها به محرک‌های مرتبط با خودکشی، و میزانی که آنها مرگ یا خودکشی را با خودشان مرتبط می‌کنند.در یک مطالعه توسط گروه Nock، 124 بیمار در بخش اورژانس روانپزشکی یک تست استروپ اصلاح شده برای اندازه‌گیری سرعت در بیان رنگ-کلمات روی صفحه کامپیوتر انجام دادند. مشخص شد که افراد با نیت خودکشی، به کلمات مرتبط با خودکشی بیشتر از کلمات خنثی توجه می کنند.

محققین معتقدند: «نمرات خودکشی استروپ، تلاش‌های خودکشی شش ماهه را بالاتر و فراتر از عوامل خطر شناخته‌شده مانند سابقه اقدام به خودکشی، احتمال تلاش گزارش‌شده از سوی بیماران، و پیش‌بینی‌های پزشکان در مورد احتمال اقدام به خودکشی پیش‌بینی کرد (نویسنده کریستین بی چا، دانشجوی دکترای روانشناسی در هاروار). مطالعه دوم اندازه گیری زمان واکنش به محرک های معنایی برای اندازه گیری تداعی ذهنی خودکار 157 آزمودنی (قدرت ارتباط بین کلمات مرتبط با "خود" و کلمات مربوط به "زندگی" یا "مرگ/خودکشی"، تست ارتباط ضمنی که توسط روانشناس هاروارد مهزارین آر. باناجی ایجاد شده بود) بود. به شرکت‌کنندگان جفت‌هایی از کلمات روی صفحه نمایش داده شد. سرعت پاسخگویی که ارتباط ناخودآگاه بین عبارت‌ها را آشکار می‌کرد اندازه گیری شد. به عنوان مثال، پاسخ سریع به محرک هایی که خود را با مرگ/خودکشی مرتبط می کند، نشان دهنده ارتباط ناخودآگاه قوی بین این دو است.

ناک و همکارانش دریافتند که شرکت‌کنندگانی که ارتباط قوی‌تری بین خود و مرگ/خودکشی داشتند، شش برابر بیشتر از افرادی که ارتباط قوی‌تری بین خود و زندگی داشتند، در شش ماه آینده اقدام به خودکشی کردند. ناک می‌گوید: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که شناخت ضمنی یک فرد ممکن است به تشخیص رفتاری که او برای مقابله با پریشانی شدید انتخاب می‌کند، کمک کننده باشد. به طور خاص، ارتباط ضمنی با مرگ/خودکشی ممکن است یکی از آخرین مراحل در مسیر خودکشی باشد.

Journal Reference: https://news.harvard.edu/gazette/story/2010/07/inklings-of-suicide/